منو
 صفحه های تصادفی
رشته حسابداری مالیاتی
مهندسی ژنتیک
واژگان زمین شناسی مهندسی
اصل استقرای ریاضی
داور و نقش داوری در فوتبال
اشرف افغان
ساختمان گیاه
مورگان شوستر
آزمایش بطری و سکه
این ورزش‌ها برای همه سودمند است
 کاربر Online
241 کاربر online
 : نجوم
برای پاسخ دادن به این ارسال باید از صفحه قبلی اقدام کنید.   کاربر offline دبیر گروه نجوم 3 ستاره ها ارسال ها: 1615   در :  سه شنبه 23 مهر 1392 [17:45 ]
  منظومه خورشیدی چقدر بزرگ است؟
 

برای بیشتر ما انسانهایی که اینجا روی زمین زندگی می کنیم، فقط بخش کوچکی از منظومه خورشیدی قابل مشاهده است. خورشید درخشان در طول روز، ماه و سایر سیارات در شب دیده می شوند. اما در حقیقت ما در یک منظومه خورشیدی بزرگ قرار داریم که در یک فضای وسیع گسترده شده است و باعث می شود این سوال مطرح شود که: منظومه خورشیدی چقدر بزرگ است؟
پیش از صحبت درباره بزرگی منظومه خورشیدی بگذارید اول به سراغ واحدهای اندازه گیری برویم.
فاصله ها درفضا بسیار بزرگ هستند، به همین دلیل متر و کیلومتر معمولی، دیگر کارآمد نیست. ستاره شناسان از یکای بسیار بزرگتری که واحد نجومی نامیده می شود استفاده می کنند. واحد نجومی یا AU، فاصله متوسط زمین تا خورشید است که تقریباً 150 میلیون کیلومتر است.
فاصله عطارد از خورشید تنها 0.39 واحد نجومی است در حالیکه این فاصله برای مشتری 5.5 واحد نجومی می باشد. و پولوتو در فاصله 39.2 واحد نجومی از خورشید قرار دارد.
این فاصله ای معادل 5.9 میلیارد کیلومتر است.
اگر با ماشین با سرعتی که در اتوبان می رانید به سمت پلوتو حرکت کنید 6000 سال طول می کشد تا به آن برسید.
اما یک نکته جالب وجود دارد و آن این است که منظومه خورشیدی ما خیلی خیلی بزرگتر از محدوده سیارات است.
اریس (Eris)، دورترین سیاره کوتوله، در بخشی که تنها از قسمت کوچکی از منظومه خورشیدی بزرگتر است به دور خورشید می گردد.
کمربند کوئیپر (جایی که پلوتو، اریس، ماکی ماکی و هائومیا کشف شدند) از فاصله 30 واحد نجومی تا 50 واحد نجومی (7.5 میلیارد کیلومتر)، گسترده شده است.
حتی در فاصله ای باز هم دورتر، در حدود 80 تا 200 واحد نجومی شوک پایانی یا ترمینیشن شوک (termination shock) قرار دارد. این نقطه جایی است که بادهای خورشیدی با سرعت 400 کیلومتر بر ثانیه (سرعتی کمتر از سرعت صوت)، حرکت کرده و با مواد میان ستاره ای (ماده زمینه کهکشان) برخورد می کنند. این ماده به صورت دنباله ای مانند دم یک دنباله دار انباشته شده و می تواند تا فاصله 230 واحد نجومی از خورشید گسترده شود.
اما اندازه واقعی منظومه خورشیدی با توجه به محدوده گرانشی آن تعیین می شود؛ در چه فاصله می توان گفت یک جسم هنوز به دور خورشید می گردد.
در بیرونی ترین محدوده منظومه خورشیدی، ابر اورت قرار دارد، طبق فرضیه، ابر اورت، ابری از اجرام یخی است که فاصله آنها از خورشید 100000 واحد نجومی یا 1.8 سال نوری است و به دور خورشید می گردند. هرچند ما نمی توانیم ابر اورت را به طور مستقیم ببینیم ولی اخترشناسان بر این باورند که دنباله دار هایی با دوره طولانی که گاهی وارد بخش درونی منظومه خورشیدی می شوند متعلق به این منطقه هستند.
گرانش خورشید بر فضای محلی و فاصله ای برابر 2 سال نوری (تقریباً نصف فاصله خورشید تا نزدیکترین ستاره یعنی پراکسیما قنطورس) تسلط دارد. باور کنید یا نه، هر جرمی که در این محدوده هست احتمالاً به دور خورشید می گردد و بخشی از منظومه خورشیدی به حساب می آید.
اگر شما بخواهید این فاصله را با ماشین طی کنید 19 میلیون سال طول می کشد تا به لبه های منظومه خورشیدی برسید. حتی فضاپیمای افق های نو، (new horizons) ناسا (سریع ترین چیزی که توسط انسان ساخته شده) هم 37000 سال طول می کشد تا این سفر را به پایان برساند.
بنابراین همان طور که می بینید منظومه خورشیدی ما خیلی خیلی بزرگ است.

ترجمه شده از سایت: universetoday


تصویر
خورشید ار نگاه ناظر فرضی در سیاره کوتله اریس



تصویر



تصویر

  امتیاز: 0.00