تحقیقات جدید نشان می دهد که توفان ها و گردبادهای عظیم مریخی می توانند منجر به ریزش نوعی دانه های برف مانند در این سیاره شوند. این توفان ها مقادیر انبوهی الکتریسیته ساکن تولید می کنند که می تواند ملکول های آب و دی اکسید کربن را از هم جدا و در نتیجه ملکول های پراکسید هیدروژن ایجاد کند. این ملکول ها به صورت دانه های برف مانند فرو می ریزند و با پوشاندن تمامی سطح مریخ، ساختارهای ملکولی حیات را از بین می برند و مانع از تشکیل حیات در این سیاره می شوند.
گریگوری دلوری، فیزیکدان دانشگاه برکلی در کالیفرنیا می گوید که براساس تجربیات آزمایشگاهی و مدل های نظری، اکسیدهای شیمیایی می توانند توسط الکتریسیته ساکن و در گردبادهای شدیدی که برای ماه ها سطح سیاره را در پوششی سرخ رنگ فرو می برند، ایجاد شود. اگر این اکسیدها در طول سه میلیارد سال گذشته مرتباً ایجاد شده باشند، پس مریخ کنونی احتمالاً باید سیاره ای خشک و غبارآلود باشد. در چنین شرایطی باید میزان پراکسید در خاک این سیاره به تدریج آنقدر زیاد شده باشد که امکان وجود حیات را به شکلی که ما می شناسیم از بین برده باشد.
این پدیده تأثیر بسیار زیادی در توصیف آزمایش های صورت گرفته توسط مریخ گرد وایکینگ در دهه هفتاد می گذارد. هدف اصلی وایکینگ، آزمایش خاک سرخ رنگ مریخ برای دست یافتن به نشانه هایی از حیات در چهار آزمایش جداگانه بود. این آزمایش ها شامل اضافه کردن آب و برخی مواد کمکی برای رشد به خاک مریخ بود. تولید گاز در این شرایط می توانست به معنای نشانه ای از حیات میکروارگانیزم ها تلقی شود.
نتایج حاصله نمی تواند چندان قابل اعتماد باشد زیرا از یک سو گازهای به دست آمده بسیار کم و محدود هستند و از سوی دیگر سایر آزمایش ها نیز هیچ گونه علامتی از حیات را در این سیاره نشان نمی دهند.
امتیاز: 0.00
وزارت آموزش و پرورش > سازمان پژوهش و برنامه‌ريزی آموزشی
شبکه ملی مدارس ایران رشد
ارسال ها: 372
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!