عصر فضا( تاریخ علوم فضایی و سیر تحول) قسمت دوازدهم - زندگی در فضا
هنوز آرزوی سفر به مریخ محقق نشده و زندگی در فضا نیز با تمام هیجان هایش عاری از خطر و عوارض جانبی برای انسان نیست. با امکانات امروزی برای سفر به مریخ 500 روز در راه خواهیم بود: 200 روز در سفر و 300 روز برای اکتشاف. برای چنین سفر دور و درازی نیاز به فراهم شدن امکاناتی برای بازیابی هوا، آب، فلزات و بسیاری مواد دیگر است که هنوز این امکان به خوبی محقق نشده است. حتی با وجود فراهم شدن موارد مربوط به فناوری، اثرات ناشی از تابش های مختلف کیهانی نظیر ایکس، گاما و ذرات پر سرعت خورشیدی در زمان طولانی آسیب های جدی را به بدن انسان وارد می سازد. این اثرات در بدن بیمارانی که به مدت طولانی تحت پرتو درمانی قرار گرفته اند و نیز قربانیان بمب های هسته ای دیده شده است. با این حال هنوز دانسته های بشر در مورد اثرات زیست شناختی این پرتوها ناچیز است. بسیاری از سرطان های ناشی از این پرتوها تا سال ها در بدن فضانوردان نهفته می ماند و بعدها آشکار می شود.
از مهم ترین مخاطراتی که فضانوردان را همیشه تهدید می کند، از بین رفتن استخوان و ماهیچه ها در طی این سفرهاست. روی زمین ماهیچه ها و استخوان ها تحت گرانش قوی هستند و بنابراین محکم می شوند، در حالی که شرایط بی وزنی فضا موجبات نابودی آن ها را فراهم می سازد و از این رو فضانوردان موظفند که بخشی از زمان خود را در هر 24 ساعت به ورزش های سخت و مخصوص بپردازند. بدن انسان هر روز در فضا 25/0 گرم از کلسیم استخوان ها را از دست می دهد و روند بازگشت کلسیم پس از بازگشت به زمین نیز به کندی پیش می رود.
شرایط بی وزنی موجب اختلال در تعادل انسان نیز می شود. این وضعیت در هنگام فرود بر سطح سیارات وخیم تر نیز می شود و عوارض ناشی از اختلال در تعادل تا چند ماه پس از بازگشت فضانوردان در بدن آنان دیده می شود.
ارتقای شناخت بشر از کیهان هدف مقدسی برای دانشمندان و فضانوردان است و آن ها به خوبی از وظیفه تاریخ ساز خویش آگاهند و از این روست که با آغوش باز به استقبال چنین خطرهایی می روند.
امتیاز: 0.00
وزارت آموزش و پرورش > سازمان پژوهش و برنامه‌ريزی آموزشی
شبکه ملی مدارس ایران رشد
ارسال ها: 1615
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!