مانی که خود را صاحب کیش جدیدی می‌دانست، در زمان ساسانیان، در شرق ایران، ظهور کرد و از طریق هنر خود، کوشید تا دینش را گسترش دهد. او هنرمند چیره دستی بود که برای بیان مفهوم آمیختگی نور و ظلمتف رستگاری روح و توصیف بهشت، از سنت کلامی و تصویری ارزشمندی بهره گرفت و زیباترین نگاره‌ها و نوشته‌های زمان خویش را پدید آورد. ارژنگ مانی (کتاب او)، نگارنامه‌ای بود درباره‌ی آفرینش و تکوین عالم و جهان نور و ظلمت و چگونگی آزاد شدن پاره‌های نور و رسیدن آن به کشتی ماه و خروشید و بهشت نور ازلی. هر چند ارژنگ مانی، به دست متعصبان زمانه از میان رفت، اما هنوز قطعاتی از تفسیر ارژنگ، باقی مانده‌است. در این کیش (آیین مانوی)، مفهوم زیبایی، به گونه‌های مختلف جلوه‌گر شده‌است و در هنرهای چندگانه‌ی مانویان (نقاشی، موسیقی، خوش‌نویسی، تذهیب و یا کتاب‌نگاری و شعر و سرودها) جلوه‌هایی از زیبایی را می‌بینیم. نهایت زیبایی در هنر و ادبیات مانوی عبارت است از: نجات و رستگاری روح و عروج به بهشت نور و یا به عبارتی: همه نور شدن و به خدا پیوستن.
دبیر انجمن هنر
امتیاز: 0.00
وزارت آموزش و پرورش > سازمان پژوهش و برنامه‌ريزی آموزشی
شبکه ملی مدارس ایران رشد
ارسال ها: 252
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!