این که ممکن است ماده تا بی‌نهایت قابل تقسیم نباشد، ریشه در نظرات فیلسوفان یونانی پیش از سقراط دارد. نظرات اتم گرایانه در سدة هفدهم، به ویژه در میان دانشمندان علوم طبیعی، پرطرفدار شد. اما این دانشمندان دلایل چندانی برای تأیید ادعای خود نداشتند، و اتم‌های فرضی حتی به کمک سنجش افزارهای نوینی مثل میکروسکوپ هم به هیچ وجه به طور حسی قابل دریافت نبودند.
نظریه‌های مربوط به اتم‌ها سرانجام با تلاش شیمیدان‌ها به عرصه پژوهش تجربی کشیده شد. زمانی در سدة هیجدهم، آنتوان لاوازیه به معاصرانش این مطلب را قبولاند که فهرست از ساده‌ترین مواد شیمیایی به نام «عناصر» (اکسیژن، نیتروژن، سرب، قلع، گوگرد و مانند آنها) را بپذیرند. لاوازیه تأکیده کرده بود که درک تبدیل‌های شیمیایی مستلزم بررسی وزن موادی است که در واکنش‌ها وارد می‌شوند، و بدین‌سان از لحاظ مفهومی راه را برای پذیرش نظریه‌ای اتمی در شیمی هموار کرد. اما افتخار نظریه پردازی در این زمینه نصیب معلم مدرسه‌ای به نام جان دالتون در انگلستان شد.
دالتون در مقاله‌ای که در سال 1803 خوانده شد، به طور ضمنی به «تحقیقی در زمینة وزنی نسبی ذرات نهایی سازندة اجسام که در این اواخر مشغول انجام آن بوده است» اشاره کرد و سپس بی آنکه توضیح بیشتری بدهد، اولین جدول تقریبی وزن اتمی نسبی را برای بسیاری از عناصر شناخته شدة آن زمان به دست داد.
دالتون نظریه‌اش را در کتابی با عنوان «نظام جدید فلسفة شیمیایی» در سال 1810 به تفصیل شرح داد.
امتیاز: 0.00
وزارت آموزش و پرورش > سازمان پژوهش و برنامه‌ريزی آموزشی
شبکه ملی مدارس ایران رشد
ارسال ها: 2228
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!