یک گروه تحقیقاتی به سرپرستی "دکتر Ralph Weissleder" با مشارکت مرکز سرطان MIT-Harvard ، نوعی نانوذرات پلیمری برای انتقال حساسکنندههای نوری به درون سلولهای سرطانی ابداع کردند که میتوانند پس از ورود ، اثر خود را اعمال کرده و این سلولها را از بین ببرند.
درمان فوتودینامیکی (PDT) که در آن از مواد حساس نوری جهت تولید اکسیژن فعال ، به منظور از بین بردن سلولها استفاده میشود، یک روش مهم برای درمان سرطان مری و ریه به شمار میرود. با این حال حساسکنندههای نوری رایج ، اثرات جانبی زیادی از قبیل حساسیت به نور خورشید دارند که استفاده از آنها را در درمان سرطان محدود میکند.
گروه تحقیقاتی یاد شده در تلاش برای حذف این اثرات جانبی و افزایش فعالیت ضدسرطانی حساسکنندههای نوری به ابداع نانوذرات پلیمری اقدام کردهاند.
"دکتر Weissleder" و همکارانش ، نانوذراتی از یک نوع کوپلیمر زیست تخریبپذیر از لاکتیک اسید و گلیکولیک اسید ایجاد کرده و آنها را برای کپسوله کردن حساسکنندههای نوری ، یا جمعآوری و متراکم کردن آنها درون این نانوذرات بکار گرفتند.
این عمل از فعال شدن مولکولهای حساسکننده به وسیله نور جلوگیری میکند و باعث غیر سمی شدن آنها در حین گردش در جریان خون میشود. این ذرات به محض ورود به سلولهای سرطانی ، باز شده و مولکولهای حساسکننده را رها میکنند. در نتیجه این حساسکنندهها در اثر تابش نور به یک زمینه فعال شده و سلولهای سرطانی را از بین میبرند.
این ترکیبات (حساس کننده نوری نانوذرات پلیمری) را میتوان در یک مکان تاریک و در دمای اتاق به مدت شش تا 12 ماه بدون تغییر نگهداری کرد.
آزمایشهای انجام شده با سلولهای سرطانی رشد کرده در ظروف کشت نشان دادند که ترکیبات مذکور تا وقتی که وارد سلول نشدهاند، سمیت کمی برای سلولها دارند. این ذرات به موشهای حاوی تومور تزریق و پس از 24 ساعت ، درمان با تابش نور انجام شد.
این آزمایشها نشان دادند که نانوذرات دارای حساسکنندههای نوری در سلولهای سرطانی جمع شده و وقتی در معرض نور قرار گیرند، این سلولها را از بین میبرند.
امتیاز: 0.00
وزارت آموزش و پرورش > سازمان پژوهش و برنامهريزی آموزشی
شبکه ملی مدارس ایران رشد
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!